long time...

Van het voornemen dagelijks te bloggen kwam niet zoveel terecht.
Van fotograferen des te meer.
Fotograferen van interieurs vooral, en de resultaten zijn geweldig. Het cliché "er zijn geen twee huizen gelijk" hoor ik vaak, en het is waar.

Ik kijk niet of de huizen mooi zijn, of de inrichting wel klopt met een bepaalde stijl of trend. De mooiste foto's maak ik juist van de onbewaakte ogenblikken. Daar waar de bewoner voor mij zichtbaar wordt. Soms zit 'm dat in een verbouwing, soms zit dat in een schilderij boven een piano.

De teller staat nu rond de 60 huizen danwel tuinen en het wordt er eigenlijk alleen maar interessanter op.
Ik laat de foto's nog niet zien omdat ik hoop dat iedere huiseigenaar die mij binnenlaat dat onbevangen doet. Heel af en toe heb ik het gevoel dat iemand hard heeft geprobeerd het huis er voor de foto er op z'n mooist uit te laten zien. Maar juist het niet zo gladgestreken hoekje val ik dan toch vaak voor.

Natuurlijk kan iedereen ergens in 2010 alle foto's die gelukt zijn bekijken. Er komt ongetwijfeld iets van een expositie, en wie weet wat nog meer...

Het is ook in ieder huis voor mij weer een verrassing wat ik aan zal treffen. Die verrassing zorgt voor sterke foto's en daarom ga ik ook liefst niet van te voren kijken "of het wel wat is". Want het is altijd interessant voor mij.

Eigenlijk zou ik op m'n voorhoofd moeten plakken: "mijn eigen huis is ook niet mooi" zodat ik nooit meer onzekerheid bij mensen hoef te voelen of hun huis wel de moeite waard is om op de foto te zetten.

Het meest bijzondere is toch wel het enthousiasme waarmee bijna iedereen mee doet aan mijn project. Dat is voor mij een onderdeel van dat "wij(k)-gevoel" dat ik al eens heb geprobeerd te doorgronden. Wij wonen in een soort dorp op zich.